Onze eerste outreach

Ons eerste weekend in Duakwa:
Toen we zaterdagmiddag thuis kwamen van Swedru (nadat we ons vorige bericht hadden geplaatst), stond ons een verrassing te wachten. In plaats van nog lekker luieren, muziek luisteren en/of een dvdtje kijken. Stond de schilder op ons te wachten. Dus wij hebben vanaf 13:00 tot 18:00 hier gezeten met een schilder, die de plafonds moest komen schilderen (zonder aankondiging). En schilderen hier gaat niet zoals in de NL, alles afdekken, nee gewoon schilderen en wat er geknoeid wordt is toch niet erg! Toen hij eenmaal weg was hebben we eerst alles een beetje kunnen poetsen voordat we konden gaan koken en eten. Zondag hebben we heerlijk uitgeslapen (zelfs door de valse haan en geiten heen). Want hier rond ons huisje lijkt het wel een kinderboerderij: kippen, hanen, geiten, schapen, honden en soms zelfs varkens die even langskomen. ’s Middags zijn we ons al een beetje in gaan lezen in benodigde (Engelse) literatuur en in de opdrachten die we ook voor school moeten doen. Hierdoor ging de dag vrij snel voorbij. Op tijd naar bed, want maandag moeten we om 5:15 opstaan.

Maandag 5 september:
Heel vroeg opgestaan, want om 6 uur zouden we vertrekken naar onze eerste outreach. Wij westerlingen staan dan ook op tijd op en zitten om 5 voor 6 al klaar. Stom, stom, stom, hier leven de mensen niet met de klok. Toen ze eindelijk kwamen, waren ze zuster Auntie Florence ook nog vergeten te vertellen dat we zo vroeg gingen. Dus de aubroenies zaten in de auto te wachten totdat we eindelijk konden vertrekken. Rond 6:45 vertrokken we richting de grens van Togo gereden na ongeveer 4,5 uur rijden bereikten wij onze eerste bestemming, namelijk een ziekenhuis waar orthopedische operaties worden uitgevoerd. Hier gingen we heen om een bezoek te brengen aan 5 patiënten die door Katherine waren doorgestuurd. Er lagen nog 2 patiënten, de andere 3 waren al naar een soort van revalidatie centrum, waar ze verder herstellen. Na een kort bezoek reden we verder naar Woe [wee], nog eens een kleine 2 uur rijden. Hier hebben eerst een guesthouse geregeld, vervolgens zijn we naar het missiehuis van de gestationeerde kapitein gegaan. Om kennis te maken en alvast spullen neer te zetten voor het spreekuur de volgende dag. Ook kregen we iets te eten: jaja, het was typisch Ghanees. We kregen stew met banku, nu vraag je je af wat is dit? Nou wij ook!!!! De stew bevat hele vissen met heel erg veel peper. En de banku, tja echt te beschrijven is erg moeilijk. Het is een soort deeg iets, wat zachter, het plakt in je mond, smaakt een beetje bitter. Maar goed om het is het kort te zeggen: het was NIET te eten!!!! Gelukkig hadden we op de kamer van het guesthouse nog wat fried rice and chicken van de lunch over. Slapen, dit is ook weer een verhaal apart, de guesthouse had een veel te dik kussen en een veel te zacht matras, dus je zakte helemaal in de matras behalve je hoofd, je lag zeg maar met je kin op de borst. Maar ja, we waren zo moe van de lange zit, dat we allebei toch nog redelijk goed hebben geslapen.

Dinsdag 6 september:
Ons spreekuur: om 8:00 kwamen we bij het missiehuis en toen zaten er al mensen te wachten. Wederom waren er veel mensen die voor epilepsie medicatie kwamen. Veel mensen denken dat we dokters zijn en komen met problemen aan hun ogen, oren, hernia en buikklachten. Maar goed na die te hebben verteld dat ze toch maar beter naar een kliniek of ziekenhuis kunnen gaan. Enkele patiënten kwamen voor een follow-up afspraak, de mensen zijn al in therapie geweest of hebben al aanpassingen en dan wordt er gekeken of alles nog toepasbaar is en of er vooruitgang is geboekt. Dit waren de interessante patiënten voor ons. Verder zijn we nog bij een jongen thuis geweest waarvan de rolstoel kapot is (nou ja hij was waarschijnlijk al kapot voor westerse begrippen) maar nu was hij echt kapot. We gaan voor deze jongen een nieuw zitelement maken voor in een andere rolstoel, want de huidige stoel is te klein voor de jongen. Hij was helemaal enthousiast met ons bezoek, en toen we foto’s namen straalde zijn gezicht met veel happiness, dit gezicht vergeten wij nooit meer. Vervolgens had de vrouw van de kapitein de westerse variant gemaakt, deze keer ook vis, maar dan uit blik zonder graten enzovoort en rijst. Dit was toch beter te eten. Hierna zijn we weer op weg gegaan naar huis. Door de bergen, via een omweg, want via Accra zouden we teveel in de file staan. We waren om 20:30 thuis weer een hele trip dus, maar wel blij dat we weer in ons eigen bedje konden slapen.

Woensdag 7 september 2005
We mochten een uurtje later beginnen, omdat we twee vermoeiende dagen achter de rug hadden. We zijn in gesprek gegaan met de maatschappelijk werker Raymond hier, om over de cultuur te praten en gehandicapte mensen in deze cultuur. De hobby van Raymond is praten, dus we hebben bijna 2 uur bij hem in zijn kantoor gezeten. En hij heeft heel erg veel verteld, over zijn familie, over hem en ook over Ghaneese cultuur. Hij vertelde dat hij in december gaat trouwen. En wat denk je? Wij zijn uitgenodigd! We gaan dus een echte Ghaneese bruiloft meemaken. Ook vroeg hij waar wij vandaan kwamen, ons gezin, wat we doen in Nederland enzovoort. Ook cultuurverschillen wilt hij graag weten, hij breidt graag zijn kennis uit. Het was een heel erg leuk gesprek, want hij zij ook dat als we ergens over wilden praten dan hoefden we niet perse thuis te bellen, want hier zijn ook mensen die om ons geven en graag een luisterend oor bieden. Hierna hebben met de kindjes geoefend en gezongen. Waarschijnlijk leren we nog wel een Ghanees liedje.