Eindelijk onze bestemming!

Dinsdag 30 augustus:
Eindelijk, vandaag was de dag dat we naar Agona Duakwa gingen. Best wel weer spannend want we wisten niet wat we moesten verwachten.
Nog even met Katherine boodschappen gedaan in de enige supermarkt waar ze westerse levensmiddelen verkopen, want het lokale brood is zoet witbrood. We vonden verder dat jam, chocopasta en smeerkaasjes niet mochten ontbreken. Rijst op de vroege ochtend kunnen we nog niet aan.
Vanuit de hoofdstad is het ongeveer 2,5 tot 3 uur rijden. Hoe meer we landinwaarts gingen, hoe groener het werd. De natuur is hier echt supermooi en eigenlijk onbeschrijfelijk.

Gelukkig waren we nog voor het donker aangekomen, want hier gaat de lamp binnen 20 minuten uit en zie niet echt veel meer. Op het terrein van de Salvation Army liggen ongeveer 12 gebouwtjes, waarvan sommige huisjes zijn en andere klinieken zijn.
Ons huisje is best groot, we hebben een aparte slaapkamer, een keuken, een zit/eetkamer, een badkamer met stromend koud (!) water en toilet. En ja koud water lijkt in zo’n land misschien niet zo koud, maar dat valt tegen.
De huishoudster van Katherine komt ook een keer per week bij ons schoonmaken en kleren wassen (heel fijn). En als we willen kunnen we bij Katherine soms mee-eten.

’s Avonds zaten we er allebei even doorheen, de spanning en al die nieuwe indrukken werd ons even teveel, want nu moeten we echt aan de slag.

Woensdag 31 augustus:
Eerste stagedag. Rondleiding gehad over het terrein en in alle klinieken geweest. Er is een kliniek voor als je ziek bent, een kliniek waar vouwen kunnen bevallen, revalidatiekliniek, kliniek voor ondervoede kinderen, een laboratorium, een werkplaats voor aangepast schoeisel en aanpassingen en een kliniek waar ze voorbehoedsmiddelen en vaccinaties.
Best uitgebreid dus. Katherine heeft een planning waarin ze ook best veel naar patiënten buiten Duakwa gaat. Dit neemt soms wat langer in beslag zoals maandag gaan we twee of drie dagen naar de “outreach”.
In de revalidatiekliniek zijn op dit moment 5 patiënten die intern verblijven. Allemaal patiëntjes rond de leeftijd van 1-1,5 jaar. De diagnoses verschillen van klompvoetjes tot cerebrale pareses.
Tijdens onze stage moeten we kijken of we een ADL-checklijst introduceren, een ‘exercise-group’ opstarten voor de interne patiënten, behandelplannen opzetten voor de interne patiënten, maken van handspalken voor kinderen, het personeel leren hoe ze de ‘exercise-group’ moeten begeleiden en de ADL-lijst moeten gebruiken. Hier zullen we onze handen wel vol aan krijgen. Er is niet echt veel spelmateriaal, maar wel bruikbaar. De aanpassingen zijn best lachwekkend, maar er is over nagedacht en zijn zeker bruikbaar.

Donderdag 1 september:
Elke donderdag komen patiënten van omliggende stadjes en dorpen naar de kliniek. Omdat er maar een zuster tot onze beschikking staat voor de vertaling, moeten alle patiënten een voor een gezien worden. Dit betekend dus dat ook patiënten die voor medicijnen komen, ook door Katherine gezien worden en dus eigenlijk zonde van de tijd. Het is ons opgevallen dat hier opvallend veel patiënten epilepsie hebben, een van de oorzaken is malaria. De mensen hier gaan niet snel naar een dokter of een kliniek, waardoor er door de malaria hersenbeschadiging kan optreden, ook al op hele jonge leeftijd.
Ook veel kinderen met klompvoetjes gezien, deze krijgen dan aangepaste schoentjes om de voeten nog te corrigeren. Ouders moeten dan ook weer in een zo vroeg mogelijk stadium komen, want als ze na 1 jaar komen zijn de voetjes te veel vergroeid en is een operatie nodig.

Vrijdag 2 september:
Zoals elke ochtend beginnen we om 7.30 met het gezamenlijke zingen en bidden gedeelte. Het scheelt dat we maar 20 meter hoeven te lopen, en dus niet nog eerder op moeten want we zijn niet van die ochtendmensen.
De interne patiëntjes kwamen meteen in de ochtend. We hebben ze onderzocht, zodat we een goed beeld van ze hebben en we dit weekend nog even de boeken in kunnen duiken.
We zijn nog bij een familie geweest 10 dove patiënten, het ging er allemaal erg chaotisch aan toe. Deze familie had verder geen geld voor onderzoek en scholing voor de kinderen. Best wel zielig. Het stonk er verschrikkelijk en er zaten ontzettend veel vliegen (die niet op ons zaten omdat we zo schoon zijn). Ze waren echt zo arm dat ze in een lemen hutje van 2 bij 2 wonen! We moesten uiteindelijk te weten komen wie er nou allemaal doof waren, hoe oud ze waren en hoe de familiebanden nou precies zaten. Iedereen uit het straatje begon zich ermee te bemoeien, de leeftijden zijn allemaal geschatte leeftijden en een vrouw wist haar eigen naam niet eens! Sommige dingen zijn hier echt niet te geloven.
’s Middags zijn we nog even naar dichtstbijzijnde stadje Swedru geweest. Hier is dus ook het dichtstbijzijnde internetcafé, erg langzame verbinding. Hopelijk kunnen we er toch foto’s e.d. opzetten en de opdrachten van school natuurlijk.