CULTUURSHOCK!!!

laten we bij het begin beginnen.....

20 augustus: vertrek vanaf Brussel.
Om kwart voor 8 's ochtends hebben we elkaar getroffen op het vliegveld. Inchecken, met onze 51 kilo mochten we door (anki had alles in haar handbagage gestopt). Door de staking van de catering kregen we aan boord geen eten (daar hadden we ons zo op verheugd!), maar we kregen voucher voor wat te kopen.
Nog effe koffie gedronken met de whole family en toen kwam toch echt het afscheid.....
ja , wat valt daar over te zeggen; leuk was het niet.
Maar eenmaal door de douane wachtte ons de eerste verassing: De stond een superlange rij voor de bagagecontrole en we hadden nog 10 minuten voordat de gate dichtging!! dus na de check, wij rennen naar de gate en wat denk je? Iedereen stond nog rustig te wachten.
Het vliegtuig vertrok met iets vertraging.

In Heathrow aangekomen weer vouchers gekregen die weer goed gespendeerd hebben, want we zijn en blijven Nederlanders, we hebben ervoor betaald.

De vlucht naar Accra had ook iets vertraging omdat er mensen mistten, die door een of andere evacuatie niet meer mee konden. Toch vertrokken en tijdens vlucht kregen we voedselpakketjes met kleffe broodjes en hele harde koeken. Genoeg gedronken en veilig aangekomen.
Bij de douane stempels voor 60 dagen, dus die moeten we nog verlengen.
Bagage was meegekomen (gelukkig) en anki moest gelijk naar de wc (typisch).
Naar meerdere aanbiedingen van taxies, eindelijk buiten aangekomen. Het leek wel de oscaruitreiking, zoveel mensen achter de dranghekken helemaal voor ons(not). Het is moeilijk om tussen zoveel zwarte mensen, Dave en Charles te vinden. Uiteindelijk gelukt en wat waren we blij met ze. Want zelfs met hun erbij, bleven ze aandringen om ons te helpen.
Onze eerste autorit (in luxe auto, rookt namelijk niet):
Vrij snel bleek dat autolessen in Nederland echt overbodig zijn, waarom gebruik je een knipperlicht als de bijrijder even z'n hand uit het raam steekt. En keuringen? die kennen ze niet.
Aangekomen bij Charles, die voor Ghaneese begrippen een luxe huis heeft, zijn we na een kort SMS-je en wat te drinken, gaan slapen.
Janneke pratend in haar droom en anki die de halve nacht op de wc heeft gezeten, toch een vrij rustige nacht gehad, tot half 6 dan.
Er wonen in Charles zijn huis namelijk "familie/ loopjongens' die erg vroeg wakker worden en Ghaneese kunnen niet zacht en rustig praten. Anki was erg blij met de oordopjes van haar pa.

21 augustus
Op zondag schijnt het rustig te zijn omdat de winkels dicht zijn, niet veel van gemerkt. Bijna iedereen gaat naar de kerk en bij Charles in de buurt liggen twee die tegen elkaar in waren aan het zingen.
Dave nam ons mee naar centrum en we hebben in een gewone taxi, een shared taxi en een tro-tro bus gezeten. Alledrie een ervaring met veel benzinelucht buiten en binnen de auto.
Iedereen wil wat verkopen en iedereen komt soms akelig dichtbij, waarschijnlijk door haantjesgedrag omdat Dave bij ons was.
Nog even kennisgemaakt met Jennifer (Dave's vrouw) en hun kindjes, die erg schrokken van blanken, ookal wonen ze in Nederland.
Kinderen op straat noemen ons 'aubroenie' dat betekent blanke.
's avonds bij Charles thuis chinees gegeten, fried rice with chicken, smaakte goed en viel goed in onze darmen.

22 augustus
Heerlijk geslapen, bijna 11 uur!
we hadden een afspraak op het hoofdkantoor van het salvation army. Hier hebben we anderhalf uur gewacht want ze zaten nog EVEN in een vergadering. Uiteindelijk major wendy en kathrine ontmoet en nog twee nederlandse vrouwen die werken voor het salvation army.
Met z'n vijven zijn we gaan lunchen, erg gezellig. We kunnen pas 1 september naar het dorpje want dan is ons huis pas klaar. Onze planning passen we dus aan, later meer daar over. Jullie kunnen ons feliciteren want vanaf vandaag zijn we miljonair, 1 euro is 11.400 cedi's.

veel liefs uit Ghana.